Auteur: Gritter

ruik mijn wad, het ziltig wier
dat zwierig in mijn water danst
op de wijdte hoornt een schip
het groet de horizon

een stille storm bekruipt mijn huid
de maan een licht gesluierd
ik lees een oude naam in het natte zand
door verleden tijd gewist

het watervlak verdrinkt mijn lijf
het stille tij polijst
mijn blik versmalt, een zoute traan
bijt kloven in het strand

een heklicht brandt, mijn lichaam ebt
na jaren vloed beleefd
leven liefde leeftijd
een korrel zand verwaait

kraamkamer zeemansgraf
de stille wind sluipt voort
de zee verstopt mijn naakte zelf
het wad een eeuwig kleed

Den Andel, juni 2014

Dit gedicht is op 16 juni 2014 voorgedragen bij de opening van de expositie “Mythisch Rottumeroog” –  foto’s van Jasper Doest in opdracht van National Geographic. 

kolken draaiend tollen beelden
in een zee, in een hoofd
waar een koning heerst met slechts
hemzelf als onderdaan

de wereld raast, de wereld woelt
onrust kleurt de dag
de koning roept zichzelf
als broeder aan zijn zij

de ruimte trilt, de ruimte klaagt
beelden dubbellaags
in een hoek balkt een ezel
in de overvolle zaal

de ezel vangt het licht
zijn vacht een fijn zacht doek
de beeldenstorm verbriest
bedaart met elke streek

lijnen vloeien rap
uit de hermelijnen navel
stilaan raakt de kolk verstild
drogend op het doek

rust graast op de wonden
helder groen het lentegeel
de koning viert het zwijgen
heft het glas en prijst zichzelf

evenwicht, voor even
tot de zee weer beelden baart
de drietand rood de zon verblindt
en speren vleugels krijgen

laat het, laat het komen
laat het gaan doch duid het niet
eens de dag, een kalme zee
vrede in het hoofd

Den Andel, mei 2014

Dit gedicht is op 24 mei 2014 voorgedragen bij de opening van de expositie van Boudewijn Wolthuis op Cultuurerf Andledon. 

Stilte.

hij waande zich een luis, sleet druivendranken drinkend zijn dagen prikkend en zuigend op zoet ruikende huiden van lieden die zijn bloed wel konden drinken, tot hij een bastaard trof zonder papieren met een dichte, warrige vacht vol klitten en met een vuile bek, die slechts zijn lijf schudde en lachte, waarna de verwaande parasiet van de geest, nogal vermoeid door al het gal dat hij had gestort, zich eindelijk van zijn masker ontdeed en de harten, waaronder zijn eigen, weer hoorde kloppen.  

Den Andel, maart 2014

hij vertelde honderduit
over oude schelmenstreken
wars van gezag maar zelf
fier op strepen staand

hij oogde boos, praatte woest
verwoest als hij was
door het licht
hem door zijn vader ontnomen

in de schaduw, in de kou
probeerde hij zich te meten
aan het beeld van zijn vader
brons blinkend in de zon

een geslagen hond, moe gestreden
grommend in een hoek
rauw als de zoute haring
die hij elke zondag at

ik neem de trein en lees
de naam van zijn dode vader
ik ruik rauwe vis en hoor
een oude hond die jankt

Den Andel, januari 2014