Hoewel hij zijn laatste reis, boven verwachting, nog een behoorlijke tijd heeft kunnen uitstellen, kwam dan toch het onvermijdelijke nieuws: Hans Elmers is overleden. Een verdrietig bericht, dat onlangs leidde tot een mooi en waardig afscheid in besloten kring op Cultuurerf Andledon.
Hans heeft veel voor ons betekend, in vele hoedanigheden. Zo was hij lange tijd de geluidsman van ons podium en bovendien een goede buur.
In februari 2014 kwam hij voor het eerst bij ons. Voorzien van gitaar en cowboyhoed trad hij op ons binnenpodium op met het trio Megin’s Move. Later volgden meer optredens, in diverse andere samenstellingen.
Uiteindelijk werd Hans onze geluidsman en verzorgde hij bovendien enkele onderdelen van ons programma. Zo was hij de ‘deejay’ van een reeks dansavonden, die we onder de noemer Let’s Dance organiseerden. Ook gaf hij inhoud aan een aantal ‘Muziekcafés’ op Andledon, waarin hij muziek liet horen en mooie verhalen vertelde over enkele van zijn favoriete bands, te weten Deep Purple en Pink Floyd. Daarnaast zorgde hij dat onze oude dame, een Max Eisenschmidt piano uit 1915, op de juiste momenten in opperbeste stemming bleef.
Als geluidsman van ons binnen- en buitenpodium was Hans populair. Hij deed het werk goed en professioneel, vanuit zijn jarenlange ervaring als muzikant en geluidstechnicus. De soundcheck was voor menig artiest een bijzonder weerzien, omdat meer dan eens bleek dat de muzikant die bij ons zou optreden ooit met hem op een podium had gestaan of ooit in zijn studio in Winsum een cd had opgenomen.
Zelf denk ik onder meer met fijne gevoelens terug aan het met regelmaat samen opbouwen van het buitenpodium, voor optredens en festivals. We bespraken tegelijkertijd de toestand in de wereld. Naarmate de jaren klommen, werd zijn beeld daarvan somberder. Gelukkig woonden we beiden, in figuurlijke zin, op een prachtig eiland, en konden we het vasteland soms – ieder om zijn eigen redenen – eenvoudig vergeten.
Gevaarlijk was, dat Hans-de-buurman een gitaarwinkeltje had. Slechts een droge sloot scheidde ons. Tot tweemaal toe ging er een gitaar mijn kant op.
Eind 2017 legde ik Hans de vraag voor of hij als muzikant eens met mij wilde experimenteren door mijn dichterlijke teksten – poëzie en liedjes – van zijn gitaargeluid te voorzien. Het betrof ‘pure’ gedichten, die bij een voordracht nadere kleur konden krijgen door creatief gitaarwerk en ‘echte liedjes’ die onder meer voor gitaar waren geschreven. We repeteerden een paar keer, en het klikte eigenlijk direct. Zo werd de Damned Poets Blues Band geboren, met Hans op solo- en sfeergitaar, en met mezelf verantwoordelijk voor zang, voordracht en slaggitaar. Al snel voegde drummer en percussionist Louis Godschalk zich bij ons. Het trio tekende in korte tijd voor drie mooie optredens op Andledon. Enige tijd later werd Louis opgevolgd door bassist Lupo Behrend, met wie de band op Gedichtendag 2019 een stevig optreden verzorgde.
De Damned Poets Blues Band in 2019, met Hans (l) op gitaar en Lupo op bas
Nadat Lupo later in dat jaar ging emigreren, waren Hans en ik weer op ons tweeën aangewezen. We gingen, zo gezegd, terug naar de fabrieksinstellingen. Dat leidde onder meer tot een fijn optreden, nét over de drempel, in de coronatijd. Aan het zoeken naar een derde ‘Damned Poet’ begonnen we niet meer. Het was goed zo, als duo. Het grote voordeel was, dat we eenvoudig met z’n tweeën konden plannen en afstemmen.
Hans was voor mij een uiterst flexibele, creatieve gitarist, die in mijn ogen (oren) erg goed aanvoelde hoe mijn teksten konden worden verrijkt. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor. Hij zorgde voor zompige bluesakkoorden op Ik stop ermee, naargeestig snaargeweld op Groninger Mist en dromerig gedraaikolk op The Fear. Tijdens de laatste repetities kwam hij tot klassiek spel rondom Murder of Crows. Wetende dat hij uitstekend kon zingen, experimenteerden we op het laatst ook met tweestemmig a capella op het lied Mud, Blood ’n Rain. Geen gitaren, alleen onze luide zang: unplugged tot op het bot.
De Damned Poets tijdens een optreden in juli 2020
De uitvoeringen van de nummers waren nooit exact hetzelfde; bij elke repetitie of ieder optreden verschilden de details. Maar de grote lijnen waren helder en het spel was altijd dienstbaar aan de tekst. Dat voelde natuurlijk erg speciaal.
We waren er nog niet klaar mee. Divers nieuw materiaal stond klaar om in de muzikale blender gedaan te worden. Ook hadden we het plan om opnames te maken en een cd’tje uit te brengen. En na een tijd van diverse ongemakken, stond op 21 maart 2025, tijdens Wereld Poëziedag, eindelijk weer eens een optreden op het programma. Helaas is het zover nooit gekomen.
In mei dit jaar trad hij voor het laatst op, tijdens een besloten feestje met zijn band Dizzy Lizzy. Als een jonge hond speelde hij drie mooie sets. Daarna was het op en begon de laatste avond langzaam maar zeker te vallen.
In mijn hoofd tollen nog de klanken, van clean tot distorted. Ik hoop dat ze daar nog lang blijven hangen.
Den Andel, augustus 2025
