Rottumeroog

ruik mijn wad, het ziltig wier
dat zwierig in mijn water danst
op de wijdte hoornt een schip
het groet de horizon

een stille storm bekruipt mijn huid
de maan een licht gesluierd
ik lees een oude naam in het natte zand
door verleden tijd gewist

het watervlak verdrinkt mijn lijf
het stille tij polijst
mijn blik versmalt, een zoute traan
bijt kloven in het strand

een heklicht brandt, mijn lichaam ebt
na jaren vloed beleefd
leven liefde leeftijd
een korrel zand verwaait

kraamkamer zeemansgraf
de stille wind sluipt voort
de zee verstopt mijn naakte zelf
het wad een eeuwig kleed

Den Andel, juni 2014

Dit gedicht is op 16 juni 2014 voorgedragen bij de opening van de expositie “Mythisch Rottumeroog” –  foto’s van Jasper Doest in opdracht van National Geographic.