Auteur: Gritter

Afgelopen zaterdag, de dag voor pasen, liep ik nog maar weer eens de Zinnen Verzetten route. Ditmaal zonder kaart, de rondgang heeft weinig geheimen meer voor mij. Dat wil niet zeggen dat het saai wordt. Integendeel. Terwijl ik de Parnassus in het vizier kreeg, een minuut of vier gaans van het Feeënbankje, hoorde ik een hoop kabaal in de lucht. Ik keek omhoog, en wat zag ik: drie cirkelende zeearenden!

Nog geen week geleden meldde ik dat ik nog nimmer zo’n beest had zien vliegen. Van ’t weekend werd ik dus dubbel en dwars op mijn wenken bediend. Wat een joekels van vogels, zeg! Ze dreven, ze vielen, en ze kreten luid. Precies zoals in mijn gedicht Koning van het Meer.

Lauwersoog, april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

Jan Willems, boswachter in het Lauwersmeergebied, is naar verluid gestopt met twitteren. Terwijl ik dit schrijf, op 21 april, is het al zestien dagen stil op twitter.com/jandeboswachter. Hoewel Gritter zelf niet van het twitteren is, maar van het Gritteren – vertel wat je beleeft en doet in minstens 300 woorden – lees ik de korte berichtjes van de boswachter met veel plezier en belangstelling. Over het algemeen is er op het vlak van geschreven teksten weinig dat me kan bekoren, maar wat is er mooier dan een man met passie en hart voor de zaak horen melden, dat de boerenzwaluw is gesignaleerd? Dat er bruinvissen rond de sluizen bij Lauwersoog zijn gezien? “Vogeltelling in Lauwersmeer vandaag erg matig,” twittert Willems op 21 februari van dit jaar. “Op toplocatie zagen we slechts 16 meerkoeten. Meer koeten waren er niet!” De koolmezentelling in de tuin van Huize Gritter stond die dag op min 1, door een goede vangst van ons vlijtige Liesje. Een wolvin in poezenkledij.

Hopelijk heeft Willems zichzelf niet in de nesten gewerkt doordat hij in zijn tweets bij tijd en wijle aandacht besteedt aan de zeearend. Op 29 maart van dit jaar schetst hij in één van zijn tweets zelf het probleem: “Dilemma: geeft staatsbosbeheer teveel aandacht aan het zeearendpaar in het Lauwersmeer?” Lezers (followers heten die geloof ik; volgelingen dus) kunnen wat Willems betreft meepraten door de SBB-eenheid Lauwersmeer te mailen. Tja. Dat de zeearenden sinds enige jaren weer in Nederland zijn, is geen geheim. Dat ze mede het Lauwersmeergebied als woongebied hebben uitgekozen, ook niet. Wat misschien niet iedereen weet, is dat deze vogels nesten bouwen, waarin het vrouwtje – hopelijk – eieren legt. Wat ik bedoel te zeggen is: vertellen over de zeearend kan geen schade berokkenen. Uiteraard wordt de plaats waar ze broeden geheim gehouden, want de zeearend is een teerhartig wezen dat bescherming verdient. Maar daarover zal Willems nooit twitteren. Tegen lieden die op expeditie gaan en welbewust de rust rondom de broedplaats verstoren, mag natuurlijk op grond van de Flora- en Faunawetgeving strafrechtelijk worden opgetreden. Als het plaatjes willen schieten van een broedend arendmeiske tot de productie van windeieren leidt, is de maat vol. Ook dat is natuurbeheer.
Ik ben vermoedelijk één van de weinigen in Noord-Nederland die de zeearend nog nooit in het Lauwersmeergebied heeft gespot. Dat zou ik natuurlijk wel willen; ik dicht nota bene over het beest in het licht van het project Zinnen Verzetten, dat ik met Willems ga doen:

Vleugels spannen meters wijd
als hij drijft op de lucht
Vleugelvingers veren licht
Gracieus zijn koningsvlucht

Evenmin als ieder ander normaal mens ga ik natuurlijk niet op zoek naar een arendsnest om een arendsvrouw te aanschouwen, met de kans het koningsbroedsel te verstoren. Maar dankzij Jan Willems weet ik – en met mij vele volgelingen – hoe het met deze dieren is gesteld (op twitter wordt het precies verteld!).
Jan, blijf alsjeblieft met hart en ziel betrokken, door te blijven berichten over het wel en wee van de flora en de fauna in het prachtige Nationale Park Lauwersmeer. Misschien is het goed om eens een keer als gastschrijver op deze blog op te treden. Dan kun je Gritteren over de schoonheid én de kwetsbaarheid van de zeearend, en in het kader van de informatieverschaffing kun je zonder met het vingertje te zwaaien (dat is ook niets voor jou) wijzen op de wet- en regelgeving rondom de vogelbescherming. Voorlichting op al deze fronten kan nooit kwaad. Domme mensen weten niet beter, maar kunnen bijleren. In de tussentijd moet je vooral doorgaan met je mooie tweets!

Lauwersoog, april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

Onlangs schoot door mijn hoofd, dat ik al bijna dertig jaar tabak rook. Klare sigaretten, met en zonder filter, sigaren en sigaartjes, pijp, maar vooral veel shag. Ladingen shag heb ik er doorheen gejast. Halfzware, op een kortstondige periode driekwart na. Het behoudende deel in mij wilde het dertigjarige jubileum groots vieren, met een theatrale teeravond. Alleen rokers zouden mogen komen (ook de zogeheten gezelligheidsrokers), en iedere gast zou in het zwart gekleed moeten zijn. Zodra iemand de wens zou uiten dat stoppen eigenlijk wel goed zou zijn, zou die subiet de deur uit worden gezet. Want voor je het weet volgt bovendien een pleidooi voor vegetarisch eten, gecombineerd met een klaagzang over de stank van houtkachels, en de geur van zwaar stomende barbecues. Gezeik dus. Durf te leven, durf te roken!

Het reflecterende deel in mij, het deel dat overigens regelmatig van zich laat horen maar op dit vlak nooit iets in de melk te brokkelen had – het rookgordijn was te dik – vroeg ineens de aandacht. Het bediende zich van een dun, droog stemmetje, en het deed me doordringen van het dwangmatige dat het roken met zich bracht. Ik was een vrije burger in een vrij land, maar toch aan een zware, zwarte ketting gelegd door zowel Nico als Tine, dat dwingende duo met doorrrookte stemmen, gehuld in lederen tenue.

Aanvankelijk had ik 23 april geselecteerd als de dag dat ik de ketting zou verbreken. Tegen 23:04 zou ik te Lauwersoog de laatste uitdrukken. Maar vandaag vond ik het al genoeg, de laatste restjes kruim aanschouwend. De teerling is geworpen, het is tijd voor iets nieuws.

Ik ga voor de koude kalkoenmethode. Als middelen om het dwangmatige te keren heb ik huis-tuin-en-keuken-kauwgum geselecteerd, aangevuld met een bosje zoethout en Stopmiddel X. Dat laatste is uiterst experimenteel, waarover ik in mijn autobiografie misschien meer ga zeggen. Mits ik het overleef, natuurlijk.

Morgen lekker suf opstaan, vermoed ik. Brak onder de douche, met grote verwondingsrisico’s de stoppels te lijf en schone kleren aan. Hopelijk levert de strijd nog wat poëtische parels op.

Zuidhorn, april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

De eerste gevulde verhuisdozen zijn langzamerhand te ontwaren in Huize Gritter. Hoogste tijd, dus, om wat ferme stappen te zetten voor het project Zinnen Verzetten. Zaterdag vond de eerste verkenning van de bijna-definitieve route plaats. Prachtig weer, af en toe een frisse bries, en vooral veel fraaie doorkijkjes omdat de bomen en struiken nog naakt te kijk staan. Ik heb de route voor onze wandelingen nog een klein beetje bijgesteld, en een belangrijke beslissing genomen: we gaan linksom. De oudste (8), die mij zaterdag assisteerde, vond dit ook een uiterst logische keuze, wetende dat we van het verleden via het nu naar de toekomst lopen. ‘Dan loop je toch met de klok mee, en niet er tegenin?!’ Tja, als we eerst het verleden aandoen, dan zouden we eerst een stukje tegen de klok in moeten lopen, om daarna – via een slingerbeweging – de normale klokgang weer op te pakken. Het zou kunnen. Maar toch gaan we de hele route met de klok mee. De oplossing: ik bedacht me dat we, vóór we van start gaan met de wandelingen, de klok als het ware een stuk terug zetten. Vanuit het verleden lopen we dan geen moment tegendraads.

U merkt: Gritter heeft een boeiend, maar somtijds moeilijk leven door de lastige creatieve beslissingen die genomen dienen te worden.

Tijdens de verkenning op zaterdag troffen we nog een reetje. Ongeveer op de plaats waar het Achtste Gedicht zal worden voorgedragen (Evenwicht) verstoorden we het beest in een middagslaapje. Verschrikt plonsde het door een ondiep slootje, om ons vanaf de overkant angstig aan te kijken. De trekken ontspanden wat, toen het merkte dat ik enkel een pen in de aanslag had.

Het activiteitencentrum-in-aanbouw: links de Bosschuur, pas geverfd, ervoor het paviljoen-met-stookplaats

Aan het einde van de route, bij het activiteitencentrum-in-aanbouw, troffen we Staatsbosbeheergids Hans Gartner. Hij had net een excursie gedaan met vogelaars uit Gerkesklooster. Hij bood ons een kopje koffie en een glaasje cola aan, en we praatten over de bezuinigingen in de sector natuur, over dorpen waar je niet zou moeten wonen (Den Andel zat er gelukkig niet bij) en over dorpen waar je best zou kunnen wonen (Zuidhorn zat daar bij).

Zondag was het weer zowaar nóg mooier, zodat ik het geen straf vond om nogmaals de route te lopen. De avond ervoor had ik de gedichten ruwweg op de route geplaatst, en nu wilde ik op lokatie ondervinden of ze hun juiste plek hadden gekregen.

(foto)

De ruwe conceptroute op een boom op de Ballastplaat. De mossen zijn normaliter op de grond te vinden, maar zijn op esthetische gronden – op voorspraak van de jongste – op de tak geplaatst

Deze dag had ik de jongste (6) mee, die gaandeweg een enorme fascinatie ontwikkelde voor de gedorde mossen op de bodem van de oude zee. Het leken wel gedroogde anemomen.

Nu de poëzie haar definitieve plek op de kaart – en in het landschap – min of meer heeft gevonden, wordt het tijd de blokschaaf, de vijl en de poetslap ter hand te nemen. Terug naar de schrijftafel, derhalve.

Lauwersoog, april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

Aan de andere kant van de Parnassus, aan de voet van de berg, hangen matten. Ze zijn bevestigd aan oude meidoorns wier kruinen als zonneweerders werken. Gebruind hang ik in de mat die bij aankomst voor mij is bevestigd. De nek voelt wat roodgebrand; mijn tocht op de lijzijde van de berg heb ik vooral voorovergebogen volbracht, om poëzie te kunnen plukken.

Waarom ik in de hangmat lig? De poëzie voor Zinnen Verzetten is af! Alle veertien gedichten, over het verleden, het heden en de toekomst van het Lauwersmeergebied, zijn geschreven. Ik laat ze nu even rusten, om ze over enige tijd voorzicht te keren, als kleine kaasjes. Daarna schuren en schaven, en wie weet een try out. Wie niet kan wachten om de gedichten voortijdig aan te horen, mag zich voor die eventuele tussenstap bij mij melden.

Zuidhorn, 6 april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)