Weblog GritterDeze week valt Gritter 65.000 keer op een deurmat. Want: het zomernummer van Onverwacht Nederland is uit (het tijdschrift van Staatsbosbeheer), en daarin is een reportage opgenomen over de dichter, het project Zinnen Verzetten en de schoonheid van het Nationaal Park Lauwersmeer. Mooie reclame, zo in de aanloop naar de wandelingen in augustus en september.
Zuidhorn, mei 2011
(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)
Het is nu zeker: in het Lauwersmeergebied is een arendsjong geboren! Zie de reportage van RTV Noord met Staatsbosbeheerders Jan Willems en Hans Gartner (link). Daaronder een gedicht over de zeearend uit de cyclus Zinnen Verzetten: Koning van het Meer.
Koning van het Meer
Vleugels spannen meters wijd
als hij drijft op de lucht
Vleugelvingers veren licht
Gracieus zijn koningsvlucht
Hij spiedt, hij wacht, hij waakt
Streng ziet hij neer
Scherp de klauwen, klaar voor prooi
Hij heerst over het meer
Cirkels draaiend daalt hij rap
Hij glijdt, hij valt, hij zweeft
Zeker scheert hij golven glad
Wee die aan zijn nagels kleeft
Eens ons land ontvlucht
Wordt hij nu met recht geëerd
Komend uit het oosten
Krijt hij luid zijn wederkomst
Blijf, arend, blijf
Verblijd het mensenkind
Vind hier je thuis, je warme nest
Trotseer de westenwind
Vind alhier je koningin
Laat het liefdesspel beginnen
Zie haar zachte verenpracht
Wacht niet met beminnen
De prinsenzonen die ze baart
Zijn de koningen van later
Ze gaan regeren zoals jij nu doet
Heren van het water
Blijf, arend, blijf
Zorg goed voor vrouw en kind
Hoed je nest, ga niet voort
Bevecht de westenwind
Lauwersoog, mei 2011
(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)
Leuke berichten, in korte tijd. Boswachter Jan Willems is terecht verheugd, omdat het zeearendpaar mogelijk kroost heeft voortgebracht. Ik zag hem zojuist op de buis, bij Paul de Leeuw. Vandaag bereikte mij ook het bericht, dat hij weer gaat twitteren; ik zag dat hij zijn foto al had aangepast. De Boswachter gaat dus weer de Lucht in, de campagne is geslaagd! Gisteravond heb ikzelf de laatste hand mogen leggen aan het schuur- en aflakwerk voor Zinnen Verzetten. Even uitblazen, en dan verder met de ándere voorbereidingen. Ook kwam vandaag een mail, waaruit bleek dat mijn gedicht Zwart wit in juni gepubliceerd zal worden in het Drents literair tijdschrift Roet.
Een ongeluk komt zelden in enkelvoud, maar heel af toe willen mooie berichten gelukkig ook wel eens samenballen.
Zuidhorn, mei 2011
(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)
Afgelopen zaterdagnacht, rond half drie, bevond ik mij in een vreemdsoortige droomslaap. In mijn hoofd kwam een rode brandweerauto steeds dichterbij, hetgeen merkbaar was door het steeds luider worden van de politiesirene (zo gaan die dingen in dromen). Op het moment dat het lawaai zeer nabij kwam, werd ik plots wakker. Een knal. Het harde geluid drong direct door. Ik hoefde niet lang na te denken: zo klonk het als onze blikken vuilnisbak omver werd geduwd, en op de veranda terecht kam. Verrukt sprong ik uit bed, want hoewel in theorie de harde zuidenwind de boosdoener had kunnen zijn, had het omvallen van de vuilnisbak zeer waarschijnlijk een geheel andere natuurlijke oorzaak: een vos!
Binnen luttele seconden had ik ons keukenraam bereikt, en kon ik in het flauwe licht van de sterren boven het Lauwerzand een fraai schouwspel tot mij nemen: twee vossen, die met hun koppen in de omgegooide vuilnisbak zaten te rommelen.
Eén van de twee was een brutale donder die wat door de tuin ging lopen, en mij op een gegeven moment recht in de ogen keek. Dat deed mij veel, maar hem blijkbaar niets. Rustig keerde hij naar de vuilnisbak terug, en zocht verder naar etenswaren. Ik had het idee dat dit hetzelfde vosje was als het beest dat vorig jaar bij een te vroeg ingevallen nacht (door donkere donderwolken) op onze veranda had rondgedwaald. Bewijzen kan ik het niet, want voor mij lijken alle vossen eigenlijk op elkaar. Maar een aanwijzing is het vossenhol achter het fietsenschuurtje (ik zoek nog naar andere uitgangen).
Voor mij lijken alle vossen op elkaar, maar dat geldt niet voor vosje nummer twee. Dat was vele malen schuwer; toen het mij ontwaarde, schoot het weg. Ik zal hem echter snel herkennen, als ik hem ooit weer mag zien. Want geloof het of niet: het was een witte. Pardon? Jawel: een witte vos. Op het gevaar af dat ik door deskundigen volledig biologisch-ontoerekeningsvatbaar wordt verklaard: ik durf te zweren dat het beest wit was.
In het Lauwersmeergebied overkomen mij wel vaker vreemde dingen. Voor mij is en blijft het een magisch land.
Na een minuut of tien vond ik het welletjes. Ik wilde niet dat de inhoud van de vuilnisbak zich verder ging verspreiden, vanwege de praatjes die dit tot gevolg kan hebben (“Gritter is zeker weer met z’n dronken kop tegen de vuilnisbak gelopen”). Ik opende de openslaande deuren om de veranda te bereiken, en verjoeg de overgebleven vos.
Lauwersoog, mei 2011
(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)
Over een dikke maand brandt onze haard niet langer in Zuidhorn, maar in Den Andel. Vanwege de ligging van dit mooie dorp, en de hang naar mobiliteit, vonden we het nodig ons wagenpark uit te breiden met een extra vierwieler. Het moest een kleintje worden, laag in de vaste lasten. Het oog viel al snel op een Fiat Seicento uit 2000.
We troffen de auto in één van de garagebedrijven van Surhuisterveen. Op onze rit naar het Friese dorp reisde de geest van Meindert Talma mee. Onze oudste, die Talma had horen zingen tijdens de Poëzieavond Zuidhorn, deed op de achterbank een meeslepende imitatie door compleet met overslaande stem de naam van het dorp te scanderen.
Na een nerveuze proefrit – de benzinemeter alarmeerde vrijwel constant dat de tank leeg was – besloten we de kar te kopen. Vuurrood, met sportvelgen, en aan de achterkant voorzien van heuse Goodyear banden. De verkoper betitelde de Fiat als een boodschappenautootje, hetgeen ons onwerkelijk voorkwam. Als we met z’n vieren ouderwetse weekboodschappen met de Fiat zouden moeten doen, zouden we van alles tekort komen. Nee, inkopen doen we met onze Roemeense vrachtauto: de Dacia. Laaddeuren open, en schuiven maar.
De Fiat Seicento 1100 i.e. Hobby, klaar voor een picknick bij de gasopslag Grijpskerk
Het had weinig gescheeld, of deze jonge schrijver/dichter had de aankoop van de auto niet overleefd. Bij het ophalen van de kentekenpapieren parkeerde ik de Dacia op een tegenover het garagebedrijf gelegen parkeerterrein, hectares groot en helemaal leeg. Het behoorde tot een andere onderneming, die de klandizie kennelijk iets te rooskleurig had voorgesteld. Terwijl ik het parkeerterrein opliep, met de papieren van de Fiat, had ik de euvele moed mijn sigaret uit te trappen op de lege, smetteloze parkeerplaats. Dit leidde tot heftige reacties van enkele schaftende lieden, die daarmee vooral wilden aangeven: niet parkeren op ons lege terrein! We willen hier geen auto’s! Terwijl ik snel het parkeerterrein afreed, zag ik in mijn achteruitkijkspiegel nog net een dubbelloops jachtgeweer blinken. Vort, vreemde! Wees niet welkom als klant in Surhuisterveen! Opmerkelijk was, dat de persoon die mij aansprak een randstedelijke tongval had. Misschien had hij een hekel aan het dorp en de mensen die de lokale nering bezoeken.
Harde sportbandjes op de Seicento Hobby
De auto heeft zich tot nu toe goed gehouden. Een rondritje in het Wetserkwartier, met picknickmand in de “kofferruimte”, en enige zakelijke tripjes op het Hoogeland, gingen goed. Hopelijk beleven we meer dan één goed jaar met de Italiaanse-met-sportbandjes.
Zuidhorn, mei 2011
(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)