Auteur: Gritter

Aan de andere kant van de Parnassus, aan de voet van de berg, hangen matten. Ze zijn bevestigd aan oude meidoorns wier kruinen als zonneweerders werken. Gebruind hang ik in de mat die bij aankomst voor mij is bevestigd. De nek voelt wat roodgebrand; mijn tocht op de lijzijde van de berg heb ik vooral voorovergebogen volbracht, om poëzie te kunnen plukken.

Waarom ik in de hangmat lig? De poëzie voor Zinnen Verzetten is af! Alle veertien gedichten, over het verleden, het heden en de toekomst van het Lauwersmeergebied, zijn geschreven. Ik laat ze nu even rusten, om ze over enige tijd voorzicht te keren, als kleine kaasjes. Daarna schuren en schaven, en wie weet een try out. Wie niet kan wachten om de gedichten voortijdig aan te horen, mag zich voor die eventuele tussenstap bij mij melden.

Zuidhorn, 6 april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

Zaterdagmorgen 2 april: fotoshoot op het Lauwersmeer nabij Oostmahorn, ten behoeve van het juninummer van Onverwacht Nederland. De wind verwaaide de lange manen, de zon prikte in de ogen: het was hard werken. Aan het roer stond kapitein Hein Pols van Waddeninzicht. Deze foto is geschoten door persoonlijke assistent Wouter, die de dichter bijstond met de nodige raad en daad.

foto: Wouter Gritter

Lauwersoog, april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

Na de poëzieavond heb ik me enige uitlooptijd gegund. Ik voelde me doorgebogen, bedrukt door vermoeidheid en een ternauwernood in de hoek gewezen keelongesteldheid. Of was het een ouderwetse voorjaarsmoeheid, roepend om zonlicht, gecombineerd met de naeffecten van de after party volgend op de dichtavond? “Dit vlees, dit lijf, kent niet een eeuwig leven” en zeker niet eeuwige veerkracht. Maar goed. Ik heb mezelf bijeengeveegd en opgeraapt, en de blik naar de zomer gericht. Want: er is nog veel te doen.

Onlangs heb ik de route voor Zinnen Verzetten gelopen. Jan Willems had een voorstel gedaan, en ik probeerde hem uit. Het was af en toe even zoeken, want het wegennet op de Ballastplaat was sinds de uitgave van de kaart die ik bij me had flink geëvolueerd. De betonnen fietspaden zorgden voor lastige keuzes, maar al snel kwam ik erachter dat ik ze gewoon moest negeren. Binnenkort zal ik de aangepaste route nog eens lopen, waarbij ik een belangrijke knoop moet doorhakken: gaan we linksom, met de klok mee, of rechtsom? Met de klok mee voelt goed – Willems beaamt dit – en past bij de opzet van Zinnen Verzetten: een reis door het verleden, het heden en de toekomst van het Lauwersmeergebied. Misschien brengt een digitale klok me nog op goede ideeën.

Ik heb nu nog drie gedichten te schrijven. Eén over een aspect van het verleden, twee over het nu. Zodra ze gereed zijn, kan ik ze plaatsen op de route. Moet te doen zijn, met nog vijf maanden te gaan, maar… ik voel een lichte druk. Over minder dan drie maanden staat een heuse verhuizing op stapel, en dan moet Zinnen Verzetten echt wel afgelakt zijn. En ik voel het prozakruid weer kriebelen onder de voeten, hoewel ik eigenlijk languit in de zon wil om de stralen hun helende werk te laten verrichten. En…

Goed. Over het nieuwe huis later meer. Wie weet ook een foto erbij. Voor het overige eerst nog maar even concentreren. Even niet teveel de zinnen verzetten, want ik moet nog Zinnen Verzetten.

Zuidhorn, maart 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

De vier dichters uit Zuidhorn die afgelopen vrijdag (11 maart) een poëzieavond hadden georganiseerd in hun eigen dorp, kunnen tevreden terugkijken. Ongeveer tachtig mensen waren afgekomen op deze bijzondere gebeurtenis, opgezet door de dichters Remco Ekkers, Gritter, Meindert Talma en Willem Tjebbe Oostenbrink en uitgevoerd in de sfeervolle bovenzaal van Hotel In ‘t Holt. Het programma, aan elkaar gepraat door Anne Postma en van muzikale afwisseling voorzien door de tweemansband PUR, kende een grote diversiteit waardoor een ieder aan zijn trekken kwam. Oostenbrink droeg herkenbare landschapspoëzie voor in het Westerkwartiers, die ook door bezoekers die de streektaal niet machtig waren goed werd gewaardeerd. Talma begeleidde humorvolle gedichten uit zijn onlangs verschenen bundel ‘Laat het orgel jammeren’ met een synthesizer en een ratelende Harmophone.

Meindert Talma (foto: W.T. Oostenbrink)

Gritter richtte zich op Lauwersmeerpoëzie uit de cyclus ‘Zinnen verzetten’, en liet in het tweede uur een aantal ‘gekleurde gedichten’ horen. Hij liet het publiek een kleur kiezen, waarbij hij vervolgens een passend gedicht zocht om voor te dragen. Ekkers overtuigde met sfeervolle poëzie, deels gerelateerd aan Zuidhorn. Zo verhaalde hij op ontroerende wijze over het graf van de bekende dichter C.O. Jellema, die de nodige banden had met Zuidhorn.

Remco Ekkers (foto: W.T. Oostenbrink)

De avond werd afgesloten met een kruisvoordracht, waarbij Oostenbrink werk van Gritter had vertaald, en andersom. Verschillen in klank en taal kwamen zo goed aan het licht. Op het allerlaatst droegen de dichters elk nog een gedicht voor, speciaal geschreven over het motto van de avond: Het heft in handen. In de themagedichten uitten de Zuidhorner dichters hun bezorgdheid over de bezuinigingen in de kunstensector. ‘Dichters raakt het niet/zij vinden hun weg wel,’ dichtte Ekkers. ‘De poëzie kruipt waar zij/niet gaan mag, lopen kan.’ Maar het zijn uiteindelijk de kinderen die de dupe worden van de verschraling, zo was Ekkers’ boodschap, omdat zij de kans mis lopen om in aanraking te komen met kunst en cultuur.

Gritter (foto: W.T. Oostenbrink)

De poëzieavond smaakte naar meer. In de pauze en na afloop werd regelmatig door bezoekers de wens geuit om jaarlijks een poëzieavond in het dorp te organiseren. ‘Als bezoekersaantallen inderdaad maatgevend worden in de sector cultuur,’ zo redeneerde presentator Postma, ‘dan moet een geldelijke bijdrage van de overheid volgend jaar zeker tot de mogelijkheden behoren.’

Zuidhorn, maart 2011

Tijdens de Poëzieavond Zuidhorn (11 maart 2011, 20:00, Hotel In ’t Holt) zullen de vier dichters – naast andere poëzie – elk een gedicht voordragen, dat speciaal rondom het motto van de avond – Het Heft in Handen – is geschreven. Mijn bijdrage is getiteld Heft in handen:

Stromen drogen langzaam op
Het land scheurt schreeuwend open
De bodem hard, het gras verdort
Het zand verblindt de ogen

Verbleekte zon, vergrijsde maan
Bloemenharten breken
Zure druiven, zwart verkrent
Bruin verdringt het groen

Zwavellucht en kille wind
Verschraalde atmosfeer
Kleuren kruipen onderhuids
De schone klank vervuild

De lach verdwijnt, een frons verschijnt
As valt allerwegen
Zwart en bruin, de nieuwe norm
Geen tranen om te vegen

Het land verstilt, slechts verstoord
door stuifzand op de ramen
Deuren dicht, lampen uit
Slapen zonder droom

(…)

Ontwaak, ontwaak!
Zit niet bij de pakken neer
de gestreepte zijden dassen
Stop hun blauwe, grauwe gif

Bewerk het harde, droge land
Sta op en hef het hoofd
Vloei woorden, klanken over ’t zand
Drenk de dorre aarde

Spreek subiet de woorden uit
Neem het heft ter hand
Sla het mes op tafel
Wijs wolven naar de kant
Lijm de bloemenharten
Laat de maan weer goudgeel schijnen
Kweek bomen fier, volop groen
Laat tranenregens vallen

Neem het heft direct ter hand
Sla ermee op tafel
Vloei woorden, klanken over land
Drenk de dorre aarde

Buiten dit gedicht zal ik in het eerste uur poëzie voordragen uit het zomerproject Zinnen Verzetten, en in het tweede uur zal ik een analoge-interactieve voordracht houden onder de titel ‘Gekleurde Gedichten’. Komt het zien, en vooral: komt het aanhoren!

Zuidhorn, maart 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)