Jan Willems, boswachter in het Lauwersmeergebied, is naar verluid gestopt met twitteren. Terwijl ik dit schrijf, op 21 april, is het al zestien dagen stil op twitter.com/jandeboswachter. Hoewel Gritter zelf niet van het twitteren is, maar van het Gritteren – vertel wat je beleeft en doet in minstens 300 woorden – lees ik de korte berichtjes van de boswachter met veel plezier en belangstelling. Over het algemeen is er op het vlak van geschreven teksten weinig dat me kan bekoren, maar wat is er mooier dan een man met passie en hart voor de zaak horen melden, dat de boerenzwaluw is gesignaleerd? Dat er bruinvissen rond de sluizen bij Lauwersoog zijn gezien? “Vogeltelling in Lauwersmeer vandaag erg matig,” twittert Willems op 21 februari van dit jaar. “Op toplocatie zagen we slechts 16 meerkoeten. Meer koeten waren er niet!” De koolmezentelling in de tuin van Huize Gritter stond die dag op min 1, door een goede vangst van ons vlijtige Liesje. Een wolvin in poezenkledij.
Hopelijk heeft Willems zichzelf niet in de nesten gewerkt doordat hij in zijn tweets bij tijd en wijle aandacht besteedt aan de zeearend. Op 29 maart van dit jaar schetst hij in één van zijn tweets zelf het probleem: “Dilemma: geeft staatsbosbeheer teveel aandacht aan het zeearendpaar in het Lauwersmeer?” Lezers (followers heten die geloof ik; volgelingen dus) kunnen wat Willems betreft meepraten door de SBB-eenheid Lauwersmeer te mailen. Tja. Dat de zeearenden sinds enige jaren weer in Nederland zijn, is geen geheim. Dat ze mede het Lauwersmeergebied als woongebied hebben uitgekozen, ook niet. Wat misschien niet iedereen weet, is dat deze vogels nesten bouwen, waarin het vrouwtje – hopelijk – eieren legt. Wat ik bedoel te zeggen is: vertellen over de zeearend kan geen schade berokkenen. Uiteraard wordt de plaats waar ze broeden geheim gehouden, want de zeearend is een teerhartig wezen dat bescherming verdient. Maar daarover zal Willems nooit twitteren. Tegen lieden die op expeditie gaan en welbewust de rust rondom de broedplaats verstoren, mag natuurlijk op grond van de Flora- en Faunawetgeving strafrechtelijk worden opgetreden. Als het plaatjes willen schieten van een broedend arendmeiske tot de productie van windeieren leidt, is de maat vol. Ook dat is natuurbeheer.
Ik ben vermoedelijk één van de weinigen in Noord-Nederland die de zeearend nog nooit in het Lauwersmeergebied heeft gespot. Dat zou ik natuurlijk wel willen; ik dicht nota bene over het beest in het licht van het project Zinnen Verzetten, dat ik met Willems ga doen:
Vleugels spannen meters wijd
als hij drijft op de lucht
Vleugelvingers veren licht
Gracieus zijn koningsvlucht
Evenmin als ieder ander normaal mens ga ik natuurlijk niet op zoek naar een arendsnest om een arendsvrouw te aanschouwen, met de kans het koningsbroedsel te verstoren. Maar dankzij Jan Willems weet ik – en met mij vele volgelingen – hoe het met deze dieren is gesteld (op twitter wordt het precies verteld!).
Jan, blijf alsjeblieft met hart en ziel betrokken, door te blijven berichten over het wel en wee van de flora en de fauna in het prachtige Nationale Park Lauwersmeer. Misschien is het goed om eens een keer als gastschrijver op deze blog op te treden. Dan kun je Gritteren over de schoonheid én de kwetsbaarheid van de zeearend, en in het kader van de informatieverschaffing kun je zonder met het vingertje te zwaaien (dat is ook niets voor jou) wijzen op de wet- en regelgeving rondom de vogelbescherming. Voorlichting op al deze fronten kan nooit kwaad. Domme mensen weten niet beter, maar kunnen bijleren. In de tussentijd moet je vooral doorgaan met je mooie tweets!
Lauwersoog, april 2011
(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)