Afgelopen zaterdagnacht, rond half drie, bevond ik mij in een vreemdsoortige droomslaap. In mijn hoofd kwam een rode brandweerauto steeds dichterbij, hetgeen merkbaar was door het steeds luider worden van de politiesirene (zo gaan die dingen in dromen). Op het moment dat het lawaai zeer nabij kwam, werd ik plots wakker. Een knal. Het harde geluid drong direct door. Ik hoefde niet lang na te denken: zo klonk het als onze blikken vuilnisbak omver werd geduwd, en op de veranda terecht kam. Verrukt sprong ik uit bed, want hoewel in theorie de harde zuidenwind de boosdoener had kunnen zijn, had het omvallen van de vuilnisbak zeer waarschijnlijk een geheel andere natuurlijke oorzaak: een vos!
Binnen luttele seconden had ik ons keukenraam bereikt, en kon ik in het flauwe licht van de sterren boven het Lauwerzand een fraai schouwspel tot mij nemen: twee vossen, die met hun koppen in de omgegooide vuilnisbak zaten te rommelen.
Eén van de twee was een brutale donder die wat door de tuin ging lopen, en mij op een gegeven moment recht in de ogen keek. Dat deed mij veel, maar hem blijkbaar niets. Rustig keerde hij naar de vuilnisbak terug, en zocht verder naar etenswaren. Ik had het idee dat dit hetzelfde vosje was als het beest dat vorig jaar bij een te vroeg ingevallen nacht (door donkere donderwolken) op onze veranda had rondgedwaald. Bewijzen kan ik het niet, want voor mij lijken alle vossen eigenlijk op elkaar. Maar een aanwijzing is het vossenhol achter het fietsenschuurtje (ik zoek nog naar andere uitgangen).
Voor mij lijken alle vossen op elkaar, maar dat geldt niet voor vosje nummer twee. Dat was vele malen schuwer; toen het mij ontwaarde, schoot het weg. Ik zal hem echter snel herkennen, als ik hem ooit weer mag zien. Want geloof het of niet: het was een witte. Pardon? Jawel: een witte vos. Op het gevaar af dat ik door deskundigen volledig biologisch-ontoerekeningsvatbaar wordt verklaard: ik durf te zweren dat het beest wit was.
In het Lauwersmeergebied overkomen mij wel vaker vreemde dingen. Voor mij is en blijft het een magisch land.
Na een minuut of tien vond ik het welletjes. Ik wilde niet dat de inhoud van de vuilnisbak zich verder ging verspreiden, vanwege de praatjes die dit tot gevolg kan hebben (“Gritter is zeker weer met z’n dronken kop tegen de vuilnisbak gelopen”). Ik opende de openslaande deuren om de veranda te bereiken, en verjoeg de overgebleven vos.
Lauwersoog, mei 2011
(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)