Categorie: Poëzie

De wind aait de grauwe vitrage tussen scheve kozijnen, gebroken ruiten. Heen en weer, zonder ritme. 

Het kraakt in het huis. Dag en nacht. ’s Zomers droog, ’s winters hard. In het voorjaar en in de herfst zacht als een verse twijg. 

Vanuit de verte kwam een klik. Het sluiten van een keten. Een ijzeren deur ging dicht, een sleutel sloot. 

De laatste voetstap hangt nog in de ruimte. Haastig afscheid, ongewenst, door een opening zonder deur. 
Soms een vos, een marter. Een zwaluw nestelt.

De wolven waren sedert lang verdwenen. 

Den Andel, februari 2015

het einde naakt, een stilte
schaduwt het broze lijf
het levenslicht, zo fel
komt tot nu, tot dit moment
geen twijfel, geen strijd
geleden, verleden tijd
genoeg geliefd, genoeg gezien
slechts een heden zonder later
geen plan, geen brug
de verte
reikt tot hier
niet meer
niet meer
alleen nog
het einde
het einde naakt
het einde naakt
het einde

Den Andel, oktober 2014

een duister kleed verhulde
een leed van jaren her
al het licht dat wilde roeren
werd verzwolgen door het stof

in het donker, in stilte
riep het leed om enig licht
‘verlicht de nacht al was het slechts
door de maan gehuld in wolken’

ze wenste licht, maar weerde zich
het kleed een veilig huis
het leed, een gekoesterd goed
voor immer opgesloten

Den Andel, juli 2014

ruik mijn wad, het ziltig wier
dat zwierig in mijn water danst
op de wijdte hoornt een schip
het groet de horizon

een stille storm bekruipt mijn huid
de maan een licht gesluierd
ik lees een oude naam in het natte zand
door verleden tijd gewist

het watervlak verdrinkt mijn lijf
het stille tij polijst
mijn blik versmalt, een zoute traan
bijt kloven in het strand

een heklicht brandt, mijn lichaam ebt
na jaren vloed beleefd
leven liefde leeftijd
een korrel zand verwaait

kraamkamer zeemansgraf
de stille wind sluipt voort
de zee verstopt mijn naakte zelf
het wad een eeuwig kleed

Den Andel, juni 2014

Dit gedicht is op 16 juni 2014 voorgedragen bij de opening van de expositie “Mythisch Rottumeroog” –  foto’s van Jasper Doest in opdracht van National Geographic. 

kolken draaiend tollen beelden
in een zee, in een hoofd
waar een koning heerst met slechts
hemzelf als onderdaan

de wereld raast, de wereld woelt
onrust kleurt de dag
de koning roept zichzelf
als broeder aan zijn zij

de ruimte trilt, de ruimte klaagt
beelden dubbellaags
in een hoek balkt een ezel
in de overvolle zaal

de ezel vangt het licht
zijn vacht een fijn zacht doek
de beeldenstorm verbriest
bedaart met elke streek

lijnen vloeien rap
uit de hermelijnen navel
stilaan raakt de kolk verstild
drogend op het doek

rust graast op de wonden
helder groen het lentegeel
de koning viert het zwijgen
heft het glas en prijst zichzelf

evenwicht, voor even
tot de zee weer beelden baart
de drietand rood de zon verblindt
en speren vleugels krijgen

laat het, laat het komen
laat het gaan doch duid het niet
eens de dag, een kalme zee
vrede in het hoofd

Den Andel, mei 2014

Dit gedicht is op 24 mei 2014 voorgedragen bij de opening van de expositie van Boudewijn Wolthuis op Cultuurerf Andledon.