Weblog Grittereen duister kleed verhulde
een leed van jaren her
al het licht dat wilde roeren
werd verzwolgen door het stof
in het donker, in stilte
riep het leed om enig licht
‘verlicht de nacht al was het slechts
door de maan gehuld in wolken’
ze wenste licht, maar weerde zich
het kleed een veilig huis
het leed, een gekoesterd goed
voor immer opgesloten
Den Andel, juli 2014
ruik mijn wad, het ziltig wier
dat zwierig in mijn water danst
op de wijdte hoornt een schip
het groet de horizon
een stille storm bekruipt mijn huid
de maan een licht gesluierd
ik lees een oude naam in het natte zand
door verleden tijd gewist
het watervlak verdrinkt mijn lijf
het stille tij polijst
mijn blik versmalt, een zoute traan
bijt kloven in het strand
een heklicht brandt, mijn lichaam ebt
na jaren vloed beleefd
leven liefde leeftijd
een korrel zand verwaait
kraamkamer zeemansgraf
de stille wind sluipt voort
de zee verstopt mijn naakte zelf
het wad een eeuwig kleed
Den Andel, juni 2014
Dit gedicht is op 16 juni 2014 voorgedragen bij de opening van de expositie “Mythisch Rottumeroog” – foto’s van Jasper Doest in opdracht van National Geographic.
kolken draaiend tollen beelden
in een zee, in een hoofd
waar een koning heerst met slechts
hemzelf als onderdaan
de wereld raast, de wereld woelt
onrust kleurt de dag
de koning roept zichzelf
als broeder aan zijn zij
de ruimte trilt, de ruimte klaagt
beelden dubbellaags
in een hoek balkt een ezel
in de overvolle zaal
de ezel vangt het licht
zijn vacht een fijn zacht doek
de beeldenstorm verbriest
bedaart met elke streek
lijnen vloeien rap
uit de hermelijnen navel
stilaan raakt de kolk verstild
drogend op het doek
rust graast op de wonden
helder groen het lentegeel
de koning viert het zwijgen
heft het glas en prijst zichzelf
evenwicht, voor even
tot de zee weer beelden baart
de drietand rood de zon verblindt
en speren vleugels krijgen
laat het, laat het komen
laat het gaan doch duid het niet
eens de dag, een kalme zee
vrede in het hoofd
Den Andel, mei 2014
Dit gedicht is op 24 mei 2014 voorgedragen bij de opening van de expositie van Boudewijn Wolthuis op Cultuurerf Andledon.
Stilte.
hij waande zich een luis, sleet druivendranken drinkend zijn dagen prikkend en zuigend op zoet ruikende huiden van lieden die zijn bloed wel konden drinken, tot hij een bastaard trof zonder papieren met een dichte, warrige vacht vol klitten en met een vuile bek, die slechts zijn lijf schudde en lachte, waarna de verwaande parasiet van de geest, nogal vermoeid door al het gal dat hij had gestort, zich eindelijk van zijn masker ontdeed en de harten, waaronder zijn eigen, weer hoorde kloppen.
Den Andel, maart 2014