Categorieën
Muziek Poëzie

we gaan (bluesgedicht)

“Bijna de helft van de inwoners van het aardbevingsgebied wil verhuizen. Dat blijkt uit onderzoek van de TU Delft in opdracht van de Dialoogtafel.” (uit een bericht van Nu.nl, 15 september 2015)

dagen van leegte
lonken in de morgen
dagen vol leegte
lonken in de morgen
het is een wachten op een avond
ontdaan van alle zorgen

de warmte van het gas
verdwijnt door alle scheuren
de warmte van het gas
verdwijnt door al die scheuren
ik stook nog maar wat bij
het is te koud om te zeuren

dit land krijgt gouden bergen
er wordt zoveel beloofd
dit land krijgt gouden bergen
er wordt teveel beloofd
met een klap sluit ik de luiken
en ik buig het hoofd

geef me hoop, mijn liefste
laat ons gaan
geef me hoop, mijn liefste
kom, we gaan
ons huis is nu geen thuis meer
het zal stilaan vergaan

Den Andel, september 2015

Categorieën
Poëzie

ik beef

ik beef omdat ik denk
dat u denkt
wie is dat nou weer

ik beef omdat ik denk
dat u denkt
waar gaat dit heen

ik beef omdat ik denk
dat u denkt
wat een slecht zittend pak

ik beef omdat ik denk
dat u denkt
wat is hij nerveus

ik beef omdat ik denk
dat u denkt
is dit nou poëzie

u denkt dat ik beef
omdat ik denk
dat u dingen denkt

u denkt dat ik beef
omdat ik denk
dat u dingen denkt
over mij

maar uw ik is niet de mijne
doch de mijne is van u
beleef met hem het beven
dat van mij afkomstig is

dit is geen gedicht
ceci n’est pas un poème
dit is geen gedicht

dit ben ik

Den Andel, september 2015

(Openingsgedicht poëziefestival Dichters op het Erf (editie 2015), uitgevoerd met Louis Godschalk)

Categorieën
Poëzie

mobieltje

ik wou
dat ik jouw
mobieltje was
je zou me strelen
van boven naar beneden
weer terug
en dan opnieuw
je zou naar me lachen
vol aandacht naar me kijken
en soms
soms zou je een beetje boos zijn
als ik niet doe
wat jij wil
maar je zou me hoeden
schrikken als ik val
je zou me laten opstaan
uit de dood
soms, heel soms
wil ik je mobieltje zijn

Den Andel, mei 2015

Categorieën
Poëzie

Groningen 2045

De wind aait de grauwe vitrage tussen scheve kozijnen, gebroken ruiten. Heen en weer, zonder ritme. 

Het kraakt in het huis. Dag en nacht. ’s Zomers droog, ’s winters hard. In het voorjaar en in de herfst zacht als een verse twijg. 

Vanuit de verte kwam een klik. Het sluiten van een keten. Een ijzeren deur ging dicht, een sleutel sloot. 

De laatste voetstap hangt nog in de ruimte. Haastig afscheid, ongewenst, door een opening zonder deur. 
Soms een vos, een marter. Een zwaluw nestelt.

De wolven waren sedert lang verdwenen. 

Den Andel, februari 2015

Categorieën
Poëzie

het einde

het einde naakt, een stilte
schaduwt het broze lijf
het levenslicht, zo fel
komt tot nu, tot dit moment
geen twijfel, geen strijd
geleden, verleden tijd
genoeg geliefd, genoeg gezien
slechts een heden zonder later
geen plan, geen brug
de verte
reikt tot hier
niet meer
niet meer
alleen nog
het einde
het einde naakt
het einde naakt
het einde

Den Andel, oktober 2014