Weblog Gritter

terugziend is het helder:
de lijnen lopen parallel
kruisen, lopen dan samen
als een vierbaansweg
met bordjes, je kent ze,
die de tijd markeren

vooruitziend wordt het troebel:
weliswaar splitsen de wegen,
met een verre stad als doel,
maar dan, maar dan:
het ongewisse, het niet-kenbare
ergens achter een muur

bij het wegen van de weg
die begaan gaat worden
is het soms de bestemming die bepaalt;
soms ook het landschap
waarin het pad zich bevindt
maar, linksom of rechtsom,
een weg doet wat hij zegt:

hij gaat, weg van hier,
weg van nu

Den Andel, oktober 2017

Kent u dat gevoel, dat gevoel dat het mogelijk is? Dat gevoel, dat het kan? Niet zo maar een kans, niet slechts een optie onder vele, maar een geruststellend gevoel dat de mogelijkheid zekerheid kan worden. Het manifesteert zich aan de duistere randen van het bewustzijn, waar gedachten vrijelijk exploreren, zoeken, en dan, op een dag, vinden. De zekerheid staat op een klein podium, nét zichtbaar boven de wolken die de toekomst verhullen. Net als die ster, dat lichtpuntje in een onbewolkte nacht, is het niet rechtstreeks te zien, maar slechts door er een weinig naast te kijken.

Het hier, het nu, de komende dagen en zelfs maanden staan er voor. Een pad is niet zichtbaar, niet daardoor, maar omdat het er niet is. Het kan er komen, maar alleen als een eerste stap wordt gezet. Met iedere meter zal het pad worden gevormd, dat enkel terugblikkend zichtbaar is, maar vooruitziend niet.

Fixeer de blik en navigeer, rond dagen, nachten, weken, maanden en wellicht een jaar of meer.

Maar die eerste stap moet worden gezet. In het donker, waar van alles huist en dreigt, in de nacht, onze grootste vijand, de tijd van onzekerheid.

Samen, wellicht?

Den Andel, oktober 2017