de maan trof de zon
even groot, even rond
zwart licht spoelde
over de Aarde
Sarah Wildhart opende de gordijnen van de slaapkamer. Ochtendlicht stroomde binnen. Het was fel genoeg om amateurhistoricus en oud-ambtenaar Dirk Jenstra, die nog in bed lag en sliep, te wekken. Hij kreunde zacht. Sarah glimlachte. ‘Sorry lieverd,’ zei ze. ‘Maar kijk eens op de klok.’ Het was even na tienen. ‘Ik voel al mijn spieren,’ zei Dirk met een dikke stem. ‘Zijn we niet te oud voor die… nachtelijke toestanden?’ Sarah glimlachte weer. ‘Ik voel me kiplekker Dirk. En, zal ik je zeggen, ik heb me ook in jaren niet zo goed gevoeld.’
Dirk plaatste zijn kussen achter zijn rug en ging rechtop zitten in bed. ‘Toch vreemd hoe het is gelopen, vind je niet?’ zei hij, nog steeds een beetje slaperig. ‘Zo toevallig allemaal. Ik bedoel: als je die ochtend niet op zoek was gegaan naar mij in het oude archief, dan had je het lijk niet gevonden. Dan was je niet verhoord door de politie en had je niet hoeven melden dat je in het archief op zoek was naar mij.’
‘Ja, maar dat had nog niets te betekenen natuurlijk,’ zei Sarah.’We zitten al tien jaar samen in het bestuur van de Historische Vereniging. Als ik je dan ga opzoeken in het oude archief van het gemeentehuis, waar je vaker komt, dan is dat alleen al om die reden niet zo gek. Maar goed, daar liet ik het dus niet bij.’
Dirk lachte. ‘Nee, je legde direct je hele hebben en houden bloot…’
‘Ik weet niet wat me bezielde, Dirk. Die rechercheur stelde me op een zodanige geraffineerde manier vragen, dat ik het idee had dat ik iets moest bekennen. Nou, dat was dus onze geheime relatie. Terwijl ik ook had kunnen zeggen: als penningmeester van de Historische Vereniging Kweldergat en Wadhuysen wilde ik even bij de voorzitter van de vereniging langs die vermoedelijk in het archief aan het werk was. Maar het is goed zo, ik voel me opgelucht.’
‘Ik had je nog verteld dat ik pas later in de week naar het archief zou gaan.’
‘Ja, achteraf wist ik dat weer. Maar ik trof Wilbert niet op zijn werkkamer en dacht alleen: misschien tref ik Dirk wel beneden. Ik wilde je gewoon even zien.’
Dirk spreidde zijn armen in een uitnodigend gebaar. ‘Ik ben ook blij dat het zo gelopen is, Saar.’
‘Gelukkig Dirk. Maar ik kom niet meer in bed. Ik heb zin in koffie.’
‘Het had gewoon zo moeten lopen Wilbert,’ zei Karel Kryns. De wethouder liep samen met burgemeester Wildhart in de bezinningstuin van het Zwart Licht Genootschap, een geloofsgemeenschap die Kryns samen met zijn vrouw in een oude boerderij ten westen van het dorp Wadhuysen bestierde. ‘Het had zo moeten lopen Wilbert,’ zei Kryns nogmaals. ‘Je voelt je meer en meer aangetrokken door het licht Gods. Hij heeft je geroepen tot zijn Hemelse Bad, om te weken, om schoon te worden. Om als herboren en droog gewreven in schone kleren te kunnen stappen. Sarah heeft je daarin nooit gesteund. Nooit heeft ze een keer gekeken hoe het stond met de temperatuur van het badwater. Nooit heeft ze de moeite genomen te bezien of er voldoende handdoeken in de kast lagen.’
‘Metaforisch, dan,’ zei Wildhart.
‘Metaforisch, Wilbert. Strikt metaforisch, natuurlijk. Kijk, onze God is niet monogaam. Hij is getrouwd met een ieder die van Hem houdt. Hij is de herder, wij de schapen. Maar om ten volle te kunnen genieten van dit hemelse huwelijk, dit verbond met onze herder, moeten wij aardse schapen proberen wel monogaam te zijn. In een goed georganiseerde kudde volgen de schapen de herder, Wilbert, en niet elkaar. Ons hart is groot, immers, maar niet oneindig. Maar: juist groot genoeg voor onze Heer.’
‘De zon en de maan.’
‘Juist Wilbert, de zon en de maan. Je hebt goed opgelet. De schijf van de maan valt precies over de schijf van de zon. Op een dag dag van het zwarte licht, tijdens een zonsverduistering, zien we dat ons hart net groot genoeg voor de Heer.’
Ze kwamen aan het einde van de tuin. Achter hen de grote boerderij, voor hen, in de verte, de oude, lage slaperdijk. ‘Maar Wilbert, jij bent ook getrouwd. Ik bedoel: als iemands hart gevuld is met liefde voor God, als iemands hart daar vol van is, dan ben jij dat. Waar is dan nog ruimte voor mevrouw Kryns? Ik weet dat dit heel direct en persoonlijk gesteld is, maar toch.’
‘Een hele goede vraag, Wilbert. Een hele goede vraag. Zie Titia en mij als twee schapen die toevallig steeds naast elkaar voorop lopen, dicht bij de herder die ons leidt over de hemelse heide. Sarah is de wolf die jou juist bij de kudde vandaan wil jagen. Die jou wil isoleren. Die jou wil verschalken.’ Een felle blik flakkerde in Karels ogen, een blik die snel weer doofde. ‘Metaforisch natuurlijk,’ zei Karel. Metaforisch.’
Wildhart knikte. ‘Juist, metaforisch, Karel.’
Ze liepen stil over slingerende paadjes terug naar de boerderij. Af en toe troffen ze een lid van het kerkgenootschap op het pad, mediterend bij een boom of een struik.
‘Dank je wel Karel, voor je tijd en je wijsheid,’ zei Wilbert toen ze bij de boerderij waren aangekomen.
‘Graag gedaan natuurlijk,’ zei Kryns. ‘Ik neem aan dat ik je woensdag hier weer zie?’
‘Woensdag? Hier?’
‘Het is dan Biddag voor Gewas en Arbeid. Die dag bidden we de gehele dag voor een goede oogst en hardwerkende arbeiders. Voel je welkom.’
‘Natuurlijk kom ik. Het gemeentehuis is dan dicht. Karel, dit moet me van het hart: ik voel me bevrijd. Ik hoef niet met Sarah te overleggen of het goed is dat ik hier dan de hele dag ben.’
‘Helemaal goed. Voor eten wordt gezorgd: Titia gaat weer voor iedereen linzensoep koken.’
Wordt vervolgd