Weblog Gritter

Vandaag gepubliceerd op de literaire poëziewebsite Krakatau: het gedicht Winternacht.

Zuidhorn, november 2010

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

de nacht in huis
is fel verlicht
om creaturen te verjagen
geen gedonder
onder ’t bed
silhouetten die vervagen

maar zonder duister
blijft de vrees
door het tikken en het kraken
een zacht gesuis
een vreemd gepiep
wat huist er rond de daken

vanwaar die angst
dat beklemd gevoel
waar geen kind ooit
aan ontsnapt
wat maakt de nacht
tot een zware tijd
vol dreiging en gevaar

het antwoord schuilt
in vroegere tijd
door geen levend mens beleefd
want het verlangen naar de
ochtendzon
komt door de vrezen van
de prooi in ons

dicht bijeen
stijf en stil
diep gegrom en
nat gesnuif
speurend naar een spoortje licht
keren de blikken
naar het oosten
zoekend naar de ochtendzon
die de overlevenden
zal troosten

Zuidhorn, november 2010

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

Deze dag kende aanvankelijk een vertrouwd verloop. Wat heen-en-weer lopen met mijn ziel onder de arm, licht bedrukt, en gebukt als altijd onder de angst dat de woordenvloed opdroogt. Maar ook vandaag bleven de woorden komen, en het gelukte me ze tot zinnen te lassen. Rond kwart over vijf vond ik het genoeg, en werd het tijd het kroost van de opvang naar huis te bewegen.

Vol gedachten sloeg ik ergens rechtsaf, en schrok. Vanuit struikgewas aan de linkerkant van de weg, nog vol gebladerte, schoot pardoes een zwarte kat voor mijn fiets. Een dik, vet mormel. Ik kneep in de remmen, en raakte het beest nét niet.

Verward vervolgde ik mijn weg. Ik ben niet gelovig, en heb niets met bijgeloof. Maar toch bleef het malen: een zwarte kat op mijn pad. Ik bracht mijn vaart terug tot een trage gang, want ineens realiseerde ik me dat gevaar wel eens in een klein (dood) hoekje kon schuilen. De idee dat de kat wel eens het Beest van het Betere zou kunnen zijn, schudde ik snel uit mijn hoofd.

Had ik het dreigende noodlot kunnen keren door niet te remmen? Zou de werking van de kat – die ik niet erken – geneutraliseerd zijn als ik het beest onder mijn voorwiel had gekregen? Mij is geen bijgeloof bekend, waarbij onheil wordt afgeroepen over hem of haar die een zwarte kat overrijdt.

De hele weg naar de opvang heb ik neurveus om mij heen gekeken. Op een zeker moment meende ik mijn lot getroffen te hebben. Ik kwam mijn vrouw toevallig tegen, die ook op pad was. Niet op de fiets, maar in de auto. Ineens meende ik het te weten. Ik zou frontaal botsen op de nieuwe auto, en de jongens zouden een vader moeten missen.

Het lot was mij goed gezind. Mijn vrouw verleende mij volgens de regels van het RVV voorrang, omdat ik van rechts kwam. Een regel, die veel andere automobilisten in Zuidhorn hebben gemist. Maar daar had ik vandaag gelukkig geen last van.

Al schrijvend bedenk ik mij: wanneer is zo’n vloek uitgewerkt? Duurt die een hele dag? Of vervaagt hij vannacht om twaalf uur?

Ik denk dat ik maar driemaal op mijn hoofd ga staan, en een borrel ga drinken. Baat het niet, het schaadt mij (hopelijk) ook niet.

Zuidhorn, november 2010

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

Ik loop wat door het huis, en vind in ieder vertrek wel iets dat opgeruimd kan worden. Een grijze poezenknuffel, vernoemd naar één van onze echte beesten, een deel van een oude zaterdagkrant, ergens onder de bank, een leeg bierflesje op dezelfde plek. Ik verplaats de schone was naar de droger, en de droge was naar een stoel. Ik breek een nieuw bierflesje open, en rook mijn zoveelste sigaret. Het is duidelijk: ik ben weer aan een Groot Werk begonnen. Ik moet als de donder poëzie produceren voor project Zinnen Verzetten, maar dralend drentelend druk ik mijn figuurlijke snor.

Ik ben al op de Via Parnassia, en in de verte doemt de berg. Dáár moet ik op, om woorden te plukken en strofen te oogsten. Maar zoals dat gaat, bij dit soort werken, ligt het Perverse Spook van de Perfectie op de loer. Ergens in de dichte bosjes die de Via Parnassia omranden huist het Beest van het Betere, de aartsvijand van het Goede. Deze inktzwarte duivel fluistert met een zalvende stem twijfels in mijn oren. “Wacht nog maar even met het bestijgen van de berg. Een andere keer ben je scherper, opmerkzamer; die andere keer zul je verzen treffen, die je nu over het hoofd zult ziet. Je zult het jezelf nimmer vergeven als je woorden laat liggen, en knappe wendingen mist. Toe, doe eerst nog iets anders; je moet wachten op Het Moment.” Ik ken dat Smerige Spook, dat Brute Beest. Hij weerhoudt mij van het schrijven, opdat ik ga wachten op dat ene moment, dat nooit zal komen, waarop ik de mooiste poëzie schrijf die ooit op Aarde is gevonden. Met de rede lach ik het monster uit, maar mijn hart bonst in mijn keel.

De Via Parnassia is een diepe modderpoel geworden. Daar heeft het Beest wel voor gezorgd. Ik houd het verstand bijeen, en vervolg langzaam mijn gang naar de berg. Ik weet, dat het gaat lukken, ook al wankelt mijn geloof.

Zuidhorn, november 2010

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

In het Dagblad van het Noorden van 1 november j.l. is een reportage verschenen over het project ‘Zinnen verzetten’. Het stuk, getiteld Literatuur en natuur gaan prima samen, is geschreven door verslaggever/fotograaf Geert Job Sevink.

De reportage is te lezen via de ‘mediapagina’ van de officiële Grittersite (onder krantenberichten):

http://gritter.webs.com/contactmedia.htm

Zuidhorn, november 2010

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)