Weblog GritterDe Lauwersmeerballade, het laatste gedicht uit de Zinnen Verzetten-cyclus, is gepubliceerd in de Informatiekrant Nationaal Park Lauwersmeer. Zie de deurmat of de groene brievenbus, of anders het Wereldwijde Web: Informatiekrant Nationaal Park Lauwersmeer, nummer 2, oktober 2011!
Den Andel, oktober 2011
De noordwestenwind slaat de gevel met wapperende hand. De voordeur rammelt, regenstriemen geselen het broze voegwerk. De iep zwiept zijn takken in het rond. Een zinken pijp, eens de afvoer van een kloeke oven, wiegt op het beton van de Buitenplaats.
De walnoot vuurt zijn vruchten af, zijn bladeren vallen als vlokken sneeuw.
De herfst op het erf verhevigt.
Den Andel, oktober 2011
Ik schamp de dorpen, links en rechts
Ulrum, Leens en Wehe
Eenrum raakt door mij doorstreept
Een laatste licht dooft uit
Voor mij ligt een duister gat
Voorportaal van Niets
Desolaat, verlaten leeg
Laveren op een zwarte zee
De laagte van het Hoogeland
raakt gevangen door mijn licht
Donkergroen de wolken
Langs harde, grijze slangen
Steeds smaller wordt de weg
die naar de thuiskomst leidt
Kromme lanen, trechterbeker
De bodem is in zicht
Eindelijk doemt Den Andel op
Molenwieken wachten
Doods en stil, slapend reeds
voert een smal pad mij naar huis
Ik bereik het erf, stralend geel
Licht dringt in mijn ogen
Ik schud de nacht uit het hoofd
En omarm een nieuwe dag
Den Andel, oktober 2011
Paul Borggreve
:
In augustus berichtte ik op het vorige adres van de weblog Gritter over onze jonge haan: Bube Bielefelder. Een jonge kerel, die nog wat verantwoordelijkheidsbesef moest ontwikkelen, waarbij ik de zelfreflectie niet ontliep door ook mijzelf op verantwoordelijkheid te wijzen. De Bielefelder haan verloor zichzelf nogal eens onder de pruimenboom, alwaar gistende pruimen vergetelheid en dagdromen beloofden. Ik heb het bericht hieronder nogmaals gepubliceerd, uit eerbetoon.
Wellicht heeft de lezer het gemerkt, vanochtend. De ochtendmist bleef extreem lang hangen over de Andelster Landerijen. De nacht wilde maar niet wijken. Onze haan was buiten staat de nacht te verjagen en de dag te begroeten met zijn gekraai. Niet omdat hij er geen zin in had, maar omdat hij dood was.
Gisteravond vonden we hem. Drijvend in één van de waterreservoirs die ons erf rijk is. Drijvend, maar dood. Met moeite gelukte het me het dode, zware beest uit het water te vissen. We gissen nog steeds naar het oorzakelijke verband dat tot zijn dood leidde. Was hij inderdaad voortgedreven door een hongerige vos, en in blinde paniek te water geraakt?
Gezien de lokatie van de waterbak dringt een andere verklaring op. De bak is gevaarlijk dicht gelegen bij een pruimenboom, die nog steeds zijn vruchten laat vallen. Wat een einde… Zich gulzig tegoed doende aan de gistende pruimen begint hij zonder gêne te dansen en te kakelen rond de pruimenboom. Steeds wilder. Tot hij geen grond meer onder zijn poten treft, maar water.
Einde haan.
We zullen hem missen: Bube Bielefelder. Ook de hennetjes zijn van streek. Zoekend naar een nieuwe structuur, lopen ze steevast mij achterna zodra ik de tuin betreed. Goed dan, totdat een échte opvolger het erf komt verrijken, werp ik mij op als koning van ons kopeltje kippen. Was getekend: Gritter, Dichter und Hahn.
Den Andel, september 2011