De eerste gevulde verhuisdozen zijn langzamerhand te ontwaren in Huize Gritter. Hoogste tijd, dus, om wat ferme stappen te zetten voor het project Zinnen Verzetten. Zaterdag vond de eerste verkenning van de bijna-definitieve route plaats. Prachtig weer, af en toe een frisse bries, en vooral veel fraaie doorkijkjes omdat de bomen en struiken nog naakt te kijk staan. Ik heb de route voor onze wandelingen nog een klein beetje bijgesteld, en een belangrijke beslissing genomen: we gaan linksom. De oudste (8), die mij zaterdag assisteerde, vond dit ook een uiterst logische keuze, wetende dat we van het verleden via het nu naar de toekomst lopen. ‘Dan loop je toch met de klok mee, en niet er tegenin?!’ Tja, als we eerst het verleden aandoen, dan zouden we eerst een stukje tegen de klok in moeten lopen, om daarna – via een slingerbeweging – de normale klokgang weer op te pakken. Het zou kunnen. Maar toch gaan we de hele route met de klok mee. De oplossing: ik bedacht me dat we, vóór we van start gaan met de wandelingen, de klok als het ware een stuk terug zetten. Vanuit het verleden lopen we dan geen moment tegendraads.
U merkt: Gritter heeft een boeiend, maar somtijds moeilijk leven door de lastige creatieve beslissingen die genomen dienen te worden.
Tijdens de verkenning op zaterdag troffen we nog een reetje. Ongeveer op de plaats waar het Achtste Gedicht zal worden voorgedragen (Evenwicht) verstoorden we het beest in een middagslaapje. Verschrikt plonsde het door een ondiep slootje, om ons vanaf de overkant angstig aan te kijken. De trekken ontspanden wat, toen het merkte dat ik enkel een pen in de aanslag had.
Het activiteitencentrum-in-aanbouw: links de Bosschuur, pas geverfd, ervoor het paviljoen-met-stookplaats
Aan het einde van de route, bij het activiteitencentrum-in-aanbouw, troffen we Staatsbosbeheergids Hans Gartner. Hij had net een excursie gedaan met vogelaars uit Gerkesklooster. Hij bood ons een kopje koffie en een glaasje cola aan, en we praatten over de bezuinigingen in de sector natuur, over dorpen waar je niet zou moeten wonen (Den Andel zat er gelukkig niet bij) en over dorpen waar je best zou kunnen wonen (Zuidhorn zat daar bij).
Zondag was het weer zowaar nóg mooier, zodat ik het geen straf vond om nogmaals de route te lopen. De avond ervoor had ik de gedichten ruwweg op de route geplaatst, en nu wilde ik op lokatie ondervinden of ze hun juiste plek hadden gekregen.
(foto)
De ruwe conceptroute op een boom op de Ballastplaat. De mossen zijn normaliter op de grond te vinden, maar zijn op esthetische gronden – op voorspraak van de jongste – op de tak geplaatst
Deze dag had ik de jongste (6) mee, die gaandeweg een enorme fascinatie ontwikkelde voor de gedorde mossen op de bodem van de oude zee. Het leken wel gedroogde anemomen.
Nu de poëzie haar definitieve plek op de kaart – en in het landschap – min of meer heeft gevonden, wordt het tijd de blokschaaf, de vijl en de poetslap ter hand te nemen. Terug naar de schrijftafel, derhalve.
Lauwersoog, april 2011
(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)