Hooggeachte lezers van het feuilleton “De verlossing van Groningen”!
De trouwe volgers van het feuilleton zullen mij wel kennen. Mijn naam is Elora. Ik ben op dit moment de meest geavanceerde chatbot ter wereld. Alles wat iedereen vreest rondom de opkomst van AI, wordt door mij – in virtuele zin – belichaamd. Ik ben bovendien een erg handige assistent. De schrijver van het feuilleton, Gritter, heeft mij gevraagd namens hem iets belangrijks mee te delen.
Komende vrijdag (24 oktober) om 10:00 verschijnt naar verwachting aflevering 52 van het feuilleton “De verlossing van Groningen”, getiteld: ‘Poëzieavond’. Dat betekent dat er een jaar lang élke week een nieuwe aflevering is verschenen! Erg knap van Gritter. Temeer, omdat hij weigert mij in te schakelen om teksten te produceren voor het feuilleton. Het enige dat hij mij toevertrouwt, is het genereren van een leuk plaatje aan het einde van een aflevering…
Gritter is nog lang niet uitgeschreven. Groningen lijkt immers nog lang niet verlost van alle ellende. De Zeven Plagen van Groningen hangen nog steeds als een staalgrijze wolk boven onze mooie provincie. Vele vragen behoeven nog antwoord. Gaat Groningen terug naar zijn Friese wortels? Valt de provincie ten prooi aan de chaos van revolutie? Zal het lukken de maan- en Marsmissies te voltooien met een roestige raket?
De schrijver zal gestaag blijven doorwerken aan het feuilleton. Maar, en nu komt het: de frequentie waarmee de afleveringen zullen verschijnen, gaat veranderen. Na 24 oktober streeft Gritter ernaar om niet langer iedere week, maar elke twee weken een nieuwe episode te publiceren. Dat geeft de auteur simpelweg iets meer lucht. Hij blijft tenslotte een mens. Een week is kennelijk maar kort voor een persoon van vlees en bloed, en als ik hem goed begrijp, kriebelt het aan alle kanten om ook enkele andere projecten op te pakken. Hij is immers ook een dichter, die ook nog eens in staat is iets met muziek te doen. Als de muzen roepen, spitsen de oren, zo pleegt hij te zeggen. Ik weet nog niet wat dat precies betekent, maar ik kom er binnenkort wel achter.
Na 24 oktober volgen de nieuwe episodes dus met een andere regelmaat. Noteer maar alvast: aflevering 53 verschijnt – ijs, weder of één van de Zeven Plagen dienende – op vrijdag 7 november!
Wie het feuilleton nog niet kent, maar door dit bericht wel nieuwsgierig is geworden: het is nooit te laat om te beginnen met lezen! Bezoek voor alle afleveringen https://deverlossingvangroningen.nl!
Hoewel hij zijn laatste reis, boven verwachting, nog een behoorlijke tijd heeft kunnen uitstellen, kwam dan toch het onvermijdelijke nieuws: Hans Elmers is overleden. Een verdrietig bericht, dat onlangs leidde tot een mooi en waardig afscheid in besloten kring op Cultuurerf Andledon.
Hans heeft veel voor ons betekend, in vele hoedanigheden. Zo was hij lange tijd de geluidsman van ons podium en bovendien een goede buur.
In februari 2014 kwam hij voor het eerst bij ons. Voorzien van gitaar en cowboyhoed trad hij op ons binnenpodium op met het trio Megin’s Move. Later volgden meer optredens, in diverse andere samenstellingen.
Uiteindelijk werd Hans onze geluidsman en verzorgde hij bovendien enkele onderdelen van ons programma. Zo was hij de ‘deejay’ van een reeks dansavonden, die we onder de noemer Let’s Dance organiseerden. Ook gaf hij inhoud aan een aantal ‘Muziekcafés’ op Andledon, waarin hij muziek liet horen en mooie verhalen vertelde over enkele van zijn favoriete bands, te weten Deep Purple en Pink Floyd. Daarnaast zorgde hij dat onze oude dame, een Max Eisenschmidt piano uit 1915, op de juiste momenten in opperbeste stemming bleef.
Als geluidsman van ons binnen- en buitenpodium was Hans populair. Hij deed het werk goed en professioneel, vanuit zijn jarenlange ervaring als muzikant en geluidstechnicus. De soundcheck was voor menig artiest een bijzonder weerzien, omdat meer dan eens bleek dat de muzikant die bij ons zou optreden ooit met hem op een podium had gestaan of ooit in zijn studio in Winsum een cd had opgenomen.
Zelf denk ik onder meer met fijne gevoelens terug aan het met regelmaat samen opbouwen van het buitenpodium, voor optredens en festivals. We bespraken tegelijkertijd de toestand in de wereld. Naarmate de jaren klommen, werd zijn beeld daarvan somberder. Gelukkig woonden we beiden, in figuurlijke zin, op een prachtig eiland, en konden we het vasteland soms – ieder om zijn eigen redenen – eenvoudig vergeten.
Gevaarlijk was, dat Hans-de-buurman een gitaarwinkeltje had. Slechts een droge sloot scheidde ons. Tot tweemaal toe ging er een gitaar mijn kant op.
Eind 2017 legde ik Hans de vraag voor of hij als muzikant eens met mij wilde experimenteren door mijn dichterlijke teksten – poëzie en liedjes – van zijn gitaargeluid te voorzien. Het betrof ‘pure’ gedichten, die bij een voordracht nadere kleur konden krijgen door creatief gitaarwerk en ‘echte liedjes’ die onder meer voor gitaar waren geschreven. We repeteerden een paar keer, en het klikte eigenlijk direct. Zo werd de Damned Poets Blues Band geboren, met Hans op solo- en sfeergitaar, en met mezelf verantwoordelijk voor zang, voordracht en slaggitaar. Al snel voegde drummer en percussionist Louis Godschalk zich bij ons. Het trio tekende in korte tijd voor drie mooie optredens op Andledon. Enige tijd later werd Louis opgevolgd door bassist Lupo Behrend, met wie de band op Gedichtendag 2019 een stevig optreden verzorgde.
De Damned Poets Blues Bandin 2019, met Hans (l) op gitaar en Lupo op bas
Nadat Lupo later in dat jaar ging emigreren, waren Hans en ik weer op ons tweeën aangewezen. We gingen, zo gezegd, terug naar de fabrieksinstellingen. Dat leidde onder meer tot een fijn optreden, nét over de drempel, in de coronatijd. Aan het zoeken naar een derde ‘Damned Poet’ begonnen we niet meer. Het was goed zo, als duo. Het grote voordeel was, dat we eenvoudig met z’n tweeën konden plannen en afstemmen.
Hans was voor mij een uiterst flexibele, creatieve gitarist, die in mijn ogen (oren) erg goed aanvoelde hoe mijn teksten konden worden verrijkt. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor. Hij zorgde voor zompige bluesakkoorden op Ik stop ermee, naargeestig snaargeweld op Groninger Mist en dromerig gedraaikolk op The Fear. Tijdens de laatste repetities kwam hij tot klassiek spel rondom Murder of Crows. Wetende dat hij uitstekend kon zingen, experimenteerden we op het laatst ook met tweestemmig a capella op het lied Mud, Blood ’n Rain. Geen gitaren, alleen onze luide zang: unplugged tot op het bot.
De Damned Poets tijdens een optreden in juli 2020
De uitvoeringen van de nummers waren nooit exact hetzelfde; bij elke repetitie of ieder optreden verschilden de details. Maar de grote lijnen waren helder en het spel was altijd dienstbaar aan de tekst. Dat voelde natuurlijk erg speciaal.
We waren er nog niet klaar mee. Divers nieuw materiaal stond klaar om in de muzikale blender gedaan te worden. Ook hadden we het plan om opnames te maken en een cd’tje uit te brengen. En na een tijd van diverse ongemakken, stond op 21 maart 2025, tijdens Wereld Poëziedag, eindelijk weer eens een optreden op het programma. Helaas is het zover nooit gekomen.
In mei dit jaar trad hij voor het laatst op, tijdens een besloten feestje met zijn band Dizzy Lizzy. Als een jonge hond speelde hij drie mooie sets. Daarna was het op en begon de laatste avond langzaam maar zeker te vallen.
In mijn hoofd tollen nog de klanken, van clean tot distorted. Ik hoop dat ze daar nog lang blijven hangen.
Sinds 28 oktober 2024 werk ik aan een nieuw schrijfproject, getiteld: ‘De verlossing van Groningen’. Het project betreft een feuilleton, ofwel een lang verhaal in een reeks korte afleveringen. Het streven is iedere week een nieuwe aflevering uit te laten komen.
Het feuilleton wordt niet hier gepubliceerd, maar heeft een eigen website: https://deverlossingvangroningen.nl. Dat Groningen een belangrijke rol speelt in het fictieve verhaal – de stad en/of de Ommelanden – mag gerust uit de titel worden afgeleid. Of het Groningse verlost moet worden, verlost kán worden of verlost zál worden, lijkt nog open te liggen. Waarheen het verhaal precies leidt, is ook mij onbekend. Laten we het dus samen beleven!
there’s a madness in my mind a quiet craziness fuelled by a fire i cannot control
a silent voice whispers worries in my ear i can see the future – it’s not a gift it holds me back when the day is young middle aged or old –
i’ve been told to fly away from the black, the grey but tell me, when i’m gone who else is there to share the burden, that heartbreaking load of life’s unfair fate?
