Categorie: Geen categorie

Onlangs schoot door mijn hoofd, dat ik al bijna dertig jaar tabak rook. Klare sigaretten, met en zonder filter, sigaren en sigaartjes, pijp, maar vooral veel shag. Ladingen shag heb ik er doorheen gejast. Halfzware, op een kortstondige periode driekwart na. Het behoudende deel in mij wilde het dertigjarige jubileum groots vieren, met een theatrale teeravond. Alleen rokers zouden mogen komen (ook de zogeheten gezelligheidsrokers), en iedere gast zou in het zwart gekleed moeten zijn. Zodra iemand de wens zou uiten dat stoppen eigenlijk wel goed zou zijn, zou die subiet de deur uit worden gezet. Want voor je het weet volgt bovendien een pleidooi voor vegetarisch eten, gecombineerd met een klaagzang over de stank van houtkachels, en de geur van zwaar stomende barbecues. Gezeik dus. Durf te leven, durf te roken!

Het reflecterende deel in mij, het deel dat overigens regelmatig van zich laat horen maar op dit vlak nooit iets in de melk te brokkelen had – het rookgordijn was te dik – vroeg ineens de aandacht. Het bediende zich van een dun, droog stemmetje, en het deed me doordringen van het dwangmatige dat het roken met zich bracht. Ik was een vrije burger in een vrij land, maar toch aan een zware, zwarte ketting gelegd door zowel Nico als Tine, dat dwingende duo met doorrrookte stemmen, gehuld in lederen tenue.

Aanvankelijk had ik 23 april geselecteerd als de dag dat ik de ketting zou verbreken. Tegen 23:04 zou ik te Lauwersoog de laatste uitdrukken. Maar vandaag vond ik het al genoeg, de laatste restjes kruim aanschouwend. De teerling is geworpen, het is tijd voor iets nieuws.

Ik ga voor de koude kalkoenmethode. Als middelen om het dwangmatige te keren heb ik huis-tuin-en-keuken-kauwgum geselecteerd, aangevuld met een bosje zoethout en Stopmiddel X. Dat laatste is uiterst experimenteel, waarover ik in mijn autobiografie misschien meer ga zeggen. Mits ik het overleef, natuurlijk.

Morgen lekker suf opstaan, vermoed ik. Brak onder de douche, met grote verwondingsrisico’s de stoppels te lijf en schone kleren aan. Hopelijk levert de strijd nog wat poëtische parels op.

Zuidhorn, april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

De eerste gevulde verhuisdozen zijn langzamerhand te ontwaren in Huize Gritter. Hoogste tijd, dus, om wat ferme stappen te zetten voor het project Zinnen Verzetten. Zaterdag vond de eerste verkenning van de bijna-definitieve route plaats. Prachtig weer, af en toe een frisse bries, en vooral veel fraaie doorkijkjes omdat de bomen en struiken nog naakt te kijk staan. Ik heb de route voor onze wandelingen nog een klein beetje bijgesteld, en een belangrijke beslissing genomen: we gaan linksom. De oudste (8), die mij zaterdag assisteerde, vond dit ook een uiterst logische keuze, wetende dat we van het verleden via het nu naar de toekomst lopen. ‘Dan loop je toch met de klok mee, en niet er tegenin?!’ Tja, als we eerst het verleden aandoen, dan zouden we eerst een stukje tegen de klok in moeten lopen, om daarna – via een slingerbeweging – de normale klokgang weer op te pakken. Het zou kunnen. Maar toch gaan we de hele route met de klok mee. De oplossing: ik bedacht me dat we, vóór we van start gaan met de wandelingen, de klok als het ware een stuk terug zetten. Vanuit het verleden lopen we dan geen moment tegendraads.

U merkt: Gritter heeft een boeiend, maar somtijds moeilijk leven door de lastige creatieve beslissingen die genomen dienen te worden.

Tijdens de verkenning op zaterdag troffen we nog een reetje. Ongeveer op de plaats waar het Achtste Gedicht zal worden voorgedragen (Evenwicht) verstoorden we het beest in een middagslaapje. Verschrikt plonsde het door een ondiep slootje, om ons vanaf de overkant angstig aan te kijken. De trekken ontspanden wat, toen het merkte dat ik enkel een pen in de aanslag had.

Het activiteitencentrum-in-aanbouw: links de Bosschuur, pas geverfd, ervoor het paviljoen-met-stookplaats

Aan het einde van de route, bij het activiteitencentrum-in-aanbouw, troffen we Staatsbosbeheergids Hans Gartner. Hij had net een excursie gedaan met vogelaars uit Gerkesklooster. Hij bood ons een kopje koffie en een glaasje cola aan, en we praatten over de bezuinigingen in de sector natuur, over dorpen waar je niet zou moeten wonen (Den Andel zat er gelukkig niet bij) en over dorpen waar je best zou kunnen wonen (Zuidhorn zat daar bij).

Zondag was het weer zowaar nóg mooier, zodat ik het geen straf vond om nogmaals de route te lopen. De avond ervoor had ik de gedichten ruwweg op de route geplaatst, en nu wilde ik op lokatie ondervinden of ze hun juiste plek hadden gekregen.

(foto)

De ruwe conceptroute op een boom op de Ballastplaat. De mossen zijn normaliter op de grond te vinden, maar zijn op esthetische gronden – op voorspraak van de jongste – op de tak geplaatst

Deze dag had ik de jongste (6) mee, die gaandeweg een enorme fascinatie ontwikkelde voor de gedorde mossen op de bodem van de oude zee. Het leken wel gedroogde anemomen.

Nu de poëzie haar definitieve plek op de kaart – en in het landschap – min of meer heeft gevonden, wordt het tijd de blokschaaf, de vijl en de poetslap ter hand te nemen. Terug naar de schrijftafel, derhalve.

Lauwersoog, april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

Aan de andere kant van de Parnassus, aan de voet van de berg, hangen matten. Ze zijn bevestigd aan oude meidoorns wier kruinen als zonneweerders werken. Gebruind hang ik in de mat die bij aankomst voor mij is bevestigd. De nek voelt wat roodgebrand; mijn tocht op de lijzijde van de berg heb ik vooral voorovergebogen volbracht, om poëzie te kunnen plukken.

Waarom ik in de hangmat lig? De poëzie voor Zinnen Verzetten is af! Alle veertien gedichten, over het verleden, het heden en de toekomst van het Lauwersmeergebied, zijn geschreven. Ik laat ze nu even rusten, om ze over enige tijd voorzicht te keren, als kleine kaasjes. Daarna schuren en schaven, en wie weet een try out. Wie niet kan wachten om de gedichten voortijdig aan te horen, mag zich voor die eventuele tussenstap bij mij melden.

Zuidhorn, 6 april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

Zaterdagmorgen 2 april: fotoshoot op het Lauwersmeer nabij Oostmahorn, ten behoeve van het juninummer van Onverwacht Nederland. De wind verwaaide de lange manen, de zon prikte in de ogen: het was hard werken. Aan het roer stond kapitein Hein Pols van Waddeninzicht. Deze foto is geschoten door persoonlijke assistent Wouter, die de dichter bijstond met de nodige raad en daad.

foto: Wouter Gritter

Lauwersoog, april 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)

Na de poëzieavond heb ik me enige uitlooptijd gegund. Ik voelde me doorgebogen, bedrukt door vermoeidheid en een ternauwernood in de hoek gewezen keelongesteldheid. Of was het een ouderwetse voorjaarsmoeheid, roepend om zonlicht, gecombineerd met de naeffecten van de after party volgend op de dichtavond? “Dit vlees, dit lijf, kent niet een eeuwig leven” en zeker niet eeuwige veerkracht. Maar goed. Ik heb mezelf bijeengeveegd en opgeraapt, en de blik naar de zomer gericht. Want: er is nog veel te doen.

Onlangs heb ik de route voor Zinnen Verzetten gelopen. Jan Willems had een voorstel gedaan, en ik probeerde hem uit. Het was af en toe even zoeken, want het wegennet op de Ballastplaat was sinds de uitgave van de kaart die ik bij me had flink geëvolueerd. De betonnen fietspaden zorgden voor lastige keuzes, maar al snel kwam ik erachter dat ik ze gewoon moest negeren. Binnenkort zal ik de aangepaste route nog eens lopen, waarbij ik een belangrijke knoop moet doorhakken: gaan we linksom, met de klok mee, of rechtsom? Met de klok mee voelt goed – Willems beaamt dit – en past bij de opzet van Zinnen Verzetten: een reis door het verleden, het heden en de toekomst van het Lauwersmeergebied. Misschien brengt een digitale klok me nog op goede ideeën.

Ik heb nu nog drie gedichten te schrijven. Eén over een aspect van het verleden, twee over het nu. Zodra ze gereed zijn, kan ik ze plaatsen op de route. Moet te doen zijn, met nog vijf maanden te gaan, maar… ik voel een lichte druk. Over minder dan drie maanden staat een heuse verhuizing op stapel, en dan moet Zinnen Verzetten echt wel afgelakt zijn. En ik voel het prozakruid weer kriebelen onder de voeten, hoewel ik eigenlijk languit in de zon wil om de stralen hun helende werk te laten verrichten. En…

Goed. Over het nieuwe huis later meer. Wie weet ook een foto erbij. Voor het overige eerst nog maar even concentreren. Even niet teveel de zinnen verzetten, want ik moet nog Zinnen Verzetten.

Zuidhorn, maart 2011

(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)