In een blauwe overall vol vlekken en de benen gestoken in bemodderde laarzen stond Sikko op de grote betonplaat bij zijn boerderij achter de Waddenzeedijk. De novemberavond was helder en koud. Hij keek omhoog. Zijn vrouw, die naast hem stond, keek met hem mee.
“Zie je die maan Karina? Dat is een Keltische Eimaan. Zie maar: de vorm is een omgekeerd ei dat schuin in de lucht hangt.”
Het tweetal keek een tijdje zwijgend naar het vreemdvormige hemellichaam. Beide vol gedachten, hoewel zeer uiteenlopend van aard.
“Een Keltische Eimaan is heel zeldzaam. Misschien heb je die ook in Polen? Zo’n maan is een voorbode. Ze voorspelt nachtvorst, een roedel wolven-op-doorreis en een afspraak met een ambtenaar.” Sikko rilde, slechts ten dele door de kou. “Nee, daar komt niets goeds van.”
Karina richtte haar blik op Sikko. Ze had geen enkel idee waar hij het over had.
Wel voelde ze steeds meer aandrang om hem beter te leren kennen.
Den Andel, november 2017