Weblog Gritter

Gisterochtend hadden we reeds gemerkt, dat de haan er niet was. Een vreemde gewaarwording. Normaliter zocht hij trouw het nachthok op met de hennetjes, om na de nacht weer fris aan een nieuwe dag te beginnen. We hebben de hele tuin afgezocht, buren aangesproken en het Andelster Bos uitgekamd, maar zonder resultaat. Was hij de avond ervoor door een roofvogel gegrepen? Opgejaagd door een brutale vos? 

Onze Bielefelder haan is nog jong; krap een jaar. Zoals dat gaat met jong grut, heeft hij nog veel te leren. De eerste avonden dat hij bij ons was, ging hij niet op stok met de drie hennetjes. In het buitenhok zocht hij telkens het vensterbankje op, om zich op te maken voor een oncomfortabele, onrustige nacht. Dat hij de nacht zou mogen doorbrengen met drie deernes, was allerminst vanzelfsprekend.

Zoals dat gaat met jonge ouders, kennen we een diep ingeboren drang om het jonge spul vooruit te helpen in de wereld. Vijf avonden achtereen namen we de haan onder de arm, en zetten we hem in het nachthok, of motiveerden we hem om zelf het nachthok op te zoeken. Morrend en mokkend schoven de hennetjes een klein stukje op, om de bonte baas een plek op de stok te geven. Hij moest zijn plaats als opperhoofd nog verdienen.

Zijn status veranderde aanzienlijk, nadat we de hem en de hennen de gelegenheid hadden gegeven vrijuit rond te struinen op het landelijke erf. Hij was als eerste uit het hok, en toog trots met het toompje door de tuin. Waardig scharrelde hij allerhande insekten op, en deelde ruimhartig een zelfstandig gevonden worm. Hij ontpopte zich die dag als een initiatiefrijke, nieuwsgierige leider. Uitstekende deugden, evolutionair gezien.

Bube Bielefelder bij de pruimenboom

Die avond gingen de hennetjes vroeg op stok, vermoeid als ze waren van de indrukkenrijke scharreltocht. De haan ging zelfstandig het nachthok in, en zonder protest gelukte het hem een plaats op de stok te bemachtigen. Kennelijk had hij het goed gedaan.

Maar een jonge kerel blijft een jonge vent. De tweede vrije dag liet hij de hennen al snel in de steek, om in zijn eentje de tuin verder te exploreren. Verrast klonken de kreten van de jongste, toen hij ontdekte dat de haan in de woonkamer paradeerde. De hennetjes hingen die dag wat rond in de buitenren, enigszins van slag. Misten ze hun versgebakken opperhoofd? Waren ze in zijn aanvankelijke koene leiderschap teleurgesteld? Duidelijk was wel, dat Bube Bielefelder zijn verantwoordelijkheden verzaakte.

De oorzaak lijkt te kunnen worden gevonden onder één van de pruimenbomen die ons erf rijk is. Met een grote regelmaat is hij daar te vinden, knabbelend aan de vele gevallen vruchten. Maar nu de pruimen er al weer enige tijd liggen, beginnen ze al aardig te gisten. Dromerig pikt hij aan het vruchtvlees, terwijl de hennetjes thuis naar hem uitkijken.

Jongelieden zullen op enig moment moeten leren dat ze verantwoordelijkheden hebben. Dat geldt zeker voor onze haan. Onlangs troffen we een prachtige veer nabij het hok, die zeker niet van onze kippen was, maar van een roofvogel. Welke van de vele weten we nog niet, want we hebben nog geen bericht van het forensisch laboratorium. Duidelijk is wel, dat de hennetjes de bescherming van het buitenhok lijken te prefereren boven een wandeltocht in de tuin. Hoewel hij ’s avonds steevast thuiskomt en (nog) op stok mag, lijkt de drank hem te laten flierefluiten. Ik vrees dat ook wij onze verantwoordelijkheden eens serieus moeten nemen, door het drankhol onder de pruimenboom op te rollen. De pruimen bijeenharken en afvoeren, dus. 

Den Andel, augustus 2011

LAUWERSOOG/DEN ANDEL – De tochten werden gehouden in het Nationaal Park Lauwersmeer, en startten telkens in het nieuwe activiteitencentrum ‘De Bosschuur’. Na een ontvangst met koffie en thee vroeg Gritter de aandacht met een openingsgedicht, waarna hij en de boswachter de deelnemers over de Ballastplaat loodsten. Tijdens de wandelingen vertelde Willems over de ontwikkelingen van het natuurgebied door de jaren heen. Van de afsluiting van de Lauwerszee, in 1969, tot het heden, waarin hard wordt gewerkt om het open karakter van het Lauwersmeergebied te behouden.

Tijdens de wandelingen droeg Gritter poëzie voor, waarin hij zijn impressies gaf van het verleden, heden en toekomst van het unieke natuurgebied. Het ene moment lyrisch, het andere moment beschouwend. Zo ontstond een verrassende combinatie van natuurfeiten en persoonlijke beleving. Toevallig was dat Gritter tijdens de gedichtencyclus de wolf oproept om naar Nederland te komen. En prompt liet één zich zien, in natuurgebied de Gelderse Poort.

De combinatie natuur en poëzie smaakt zowel volgens de boswachter als de dichter naar meer. Beiden sluiten niet uit, dat de excursie volgend jaar weer gehouden gaat worden. Tot die tijd werpt de dichter zich op nieuwe voordrachtprojecten. Zo treedt hij op 30 september op in Galerie Forma Aktua (Groningen) tijdens een foto/poëzieavond, georganiseerd rondom het fotografiefestival Noorderlicht. In de zomer van 2012 hoopt hij het project “Dichters op het Erf” in Den Andel te realiseren, waarbij een tiental dichters in zijn ruime, landelijk gelegen tuin hun poëzie gaan voodragen, afgewisseld door lichte muziek.